Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς 
Αλλά και στις Τζιτζιφιές, ανάμεσα στο Νέο και στο Παλαιό Φάληρο, γλεντούσαν οι άνθρωποι του λαού. Εκεί διασκέδαζαν χωρίς προσποιήσεις, τύπους θεσμούς και κανόνες. Το γέλιο έβγαινε αυθόρμητο. Μισή ή το πολύ μια οκά ρετσινάτο, κρύο ψητό και... ακομπανιαμέντο κιθάρας. Από τη διασταύρωση μέχρι τον σταθμό του Νέου Φαλήρου, σε όλη την έκταση, μικρομάγαζα και παράγκες διάφορες παρέτασσαν τα... προϊστορικά κόκκινα τραπέζια. Αλλά η περιοχή έγινε πασίγνωστη για τα περίφημα σεπαρέ της, τις περίεργες και απλοϊκές εκείνες ερωτικές φωλιές της «λιχούδικης ερωτομανίας», όπως εύστοχα έγραψε ο Δημήτρης Χατζόπουλος. Γνωστότερο όλων το περίφημο στις λαϊκές τάξεις ερωτικό κέντρο «Πέντε Φ» (φωτογραφία).

Όλη η έκταση, μεταξύ του Νέου και του Παλαιού Φαλήρου, αποτελούσε έναν ιδιαίτερο κόσμο, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον άλλον. Έτσι, μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υπήρχαν τελικά τρία Φάληρα: Το Παλαιό, το Νέο και το Νεότερο ή το Μέσον... Η εικόνα της περιοχής, όπως και συνέβη σε δεκάδες περιπτώσεις στην Αττική, άλλαξε το 1922, μετά την απόφαση της διοίκησης να εγκαταστήσει στην ανατολική πλευρά της περιοχής περίπου τέσσερις χιλιάδες πρόσφυγες. Ανεγέρθηκαν περισσότερα από 415 παραπήγματα και προστέθηκαν νέες μορφές διασκέδασης.

Πάντως, οι πολυπληθέστερες συγκεντρώσεις σημειώνονταν στο λατρεμένο Νέο Φάληρο που είχε τη δική του ιστορία και τις αναμνήσεις του. Το Φάληρο που μάγευε από τη σκηνή του θεάτρου του η Λασσάλ και ξετρέλαινε τον κόσμο η Μινέλη. Το Φάληρο όπου λατρεύτηκαν και αγαπήθηκαν τόσες καλλονές. Οι Αθηναίοι το προτιμούσαν. Ο καθένας τους σχεδόν είχε και από μία ανάμνηση και από ένα κομμάτι της ζωής του θαμμένο στην αμμουδιά του.

Εκεί οι νύχτες περνούσαν γεμάτες γλύκα, δροσιά και φως, με τις δειλές συνομιλίες των ερωτευμένων ζευγαριών και με τις δυνατές συζητήσεις των αδιάφορων.

Πηγή: ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ